Clubblad Maico Rijders Club 1998-45 De PEN van
Bron: Clubblad “Maico Rijders Club” 1997 Nr. 40
Mezelf voorstellen zal wel niet nodig zijn, de meeste leden zullen mij wel kennen. Ook dat mijn vrouw Els heet en de kinderen Thomas, Manon en Laura, zal bij de meesten wel bekend zijn.
Het Maico virus sloeg jaren geleden bij mij toe toen mijn vriend Jos een Maico wilde gaan kopen graag wilde dat ik meeging. Het gevolg was dat ik uiteindelijk de eigenaar werd van een Maico. Toen moest ik nog wel mijn rijbewijs gaan halen. Dat dit nog even duurde was niet het ergste omdat de rode Blizzard eerst nog gerestaureerd moest worden. Samen met mijn broer is dat uiteindelijk toch nog redelijk gelukt. Dit is er de aanzet van geweest dat tegenwoordig mijn garage en zolder uitpuilen van allerlei motoren en onderdelen van het bekende merk. Maar nog belangrijker is eigenlijk dat daardoor ook de eerste aanzet tot onze club gezet was. Jos meent tot op de dag van heden dat hij er de hand in heeft gehad.
Momenteel ben ik met de blauwe Blizzard aan het sleutelen die ik van de club gekocht heb. Omdat niemand hem wilde kopen heb ik het zelf maar gedaan, en ik heb zelden een Maico gehad die zo snel en betrouwbaar loopt. Goed, hij start moeilijk en de bedrading moet worden vernieuwd, maar het is wel een van de laatste Blizzards, en zo goed als helemaal origineel.
Ook mijn zijspan en de Jawa 350cc zitten in mijn gedachten terwijl mijn M126 al jaren op het einde van de restauratie zit te wachten. Daarnaast ben ik elke week zo'n 5 tot 6 uur bezig met werkzaamheden voor de club. Dit bestaat uit werkzaamheden voor het clubblad, beantwoorden van post en telefoontjes die op sommige avonden achter elkaar binnen komen.
Mezelf voorstellen zal wel niet nodig zijn, de meeste leden zullen mij wel kennen. Ook dat mijn vrouw Els heet en de kinderen Thomas, Manon en Laura, zal bij de meesten wel bekend zijn.
Het Maico virus sloeg jaren geleden bij mij toe toen mijn vriend Jos een Maico wilde gaan kopen graag wilde dat ik meeging. Het gevolg was dat ik uiteindelijk de eigenaar werd van een Maico. Toen moest ik nog wel mijn rijbewijs gaan halen. Dat dit nog even duurde was niet het ergste omdat de rode Blizzard eerst nog gerestaureerd moest worden. Samen met mijn broer is dat uiteindelijk toch nog redelijk gelukt. Dit is er de aanzet van geweest dat tegenwoordig mijn garage en zolder uitpuilen van allerlei motoren en onderdelen van het bekende merk. Maar nog belangrijker is eigenlijk dat daardoor ook de eerste aanzet tot onze club gezet was. Jos meent tot op de dag van heden dat hij er de hand in heeft gehad.
Momenteel ben ik met de blauwe Blizzard aan het sleutelen die ik van de club gekocht heb. Omdat niemand hem wilde kopen heb ik het zelf maar gedaan, en ik heb zelden een Maico gehad die zo snel en betrouwbaar loopt. Goed, hij start moeilijk en de bedrading moet worden vernieuwd, maar het is wel een van de laatste Blizzards, en zo goed als helemaal origineel.
Ook mijn zijspan en de Jawa 350cc zitten in mijn gedachten terwijl mijn M126 al jaren op het einde van de restauratie zit te wachten. Daarnaast ben ik elke week zo'n 5 tot 6 uur bezig met werkzaamheden voor de club. Dit bestaat uit werkzaamheden voor het clubblad, beantwoorden van post en telefoontjes die op sommige avonden achter elkaar binnen komen.
Ook contacten met andere clubs moeten onderhouden worden, en ook PR in de pers is een onderdeel van mijn tijdsbesteding. Dat ik dit nog steeds kan doen zonder ruzie met het boven genoemde thuisfront te krijgen dank ik aan de soepele houding en het enthousiasme van de gezinsleden voor het hele Maico gebeuren.
Dit is het veertigste clubblad en ik mag zeggen dat het me toch wel iets doet als ik jaren terug kijk en alle vriendschappen op een rij zet die ik door deze hobby heb gekregen. Dan krijg ik een apart gevoel van binnen, zoals dat in een lied wordt bezongen.
Ik hoop dat dit het verhaaltje is wat Joop er van verwacht heeft. Ik zou nu de pen willen doorgeven aan iemand die ook al heel lang bij onze club zit namelijk Erik Kooreman. Hij is eigenlijk de werkelijke aanzet geweest tot alles wat tegenwoordig in Nederland georganiseerd op een Maico rijdt. Erik, bij deze wens ik je sterkte met je penne(n)vrucht.
Dit is het veertigste clubblad en ik mag zeggen dat het me toch wel iets doet als ik jaren terug kijk en alle vriendschappen op een rij zet die ik door deze hobby heb gekregen. Dan krijg ik een apart gevoel van binnen, zoals dat in een lied wordt bezongen.
Ik hoop dat dit het verhaaltje is wat Joop er van verwacht heeft. Ik zou nu de pen willen doorgeven aan iemand die ook al heel lang bij onze club zit namelijk Erik Kooreman. Hij is eigenlijk de werkelijke aanzet geweest tot alles wat tegenwoordig in Nederland georganiseerd op een Maico rijdt. Erik, bij deze wens ik je sterkte met je penne(n)vrucht.
De pen
van
Marcel Esselink
van
Marcel Esselink
