Bron: Motor 1 november 1974
Maico is de laatste jaren redelijk succesvol geweest in de motorsport, zoals het wereldkampioenschap der constructeurs (1973), en dit jaar een 3e en een 6e plaats in het 500 cc wereldkampioenschap motocross.
Van het begin af aan heeft Maico de sport gebruikt voor de ontwikkeling van de motoren en natuurlijk ook als verkoopargument.
In 1926 begon Ulrich Maisch fietsen te produceren in Poltringen, een klein dorpje 50 km ten zuiden van Stuttgart. Vijf jaar later kwamen ook de beide zonen Wilhelm en Otto in de zaak en vanaf dat moment werd ook begonnen met de inbouw van JLO en Sachs motoren. Dat werd zo'n succes, dat er naar een grotere ruimte moest worden uitgekeken, en dit resulteerde in de bouw van een nieuwe fabriek in Pfíiffingen, een paar kilometer van de oude fabriek. Tot 1939 werden daar zes verschillende types gebouwd, zoals de Maico-Wiesel met een 60 cc-Jlo-motor, de Fanal met een 98 cc-Sachsmotor en de grootste, de Konsul met een 143 cc Jlomotor.
Na de oorlog was het erg moeilijk om weer te beginnen, hoofdzakelijk omdat er geen materiaal was, en men hield zich toen bezig met het produceren van speelgoed en het repareren van motoren van de Franse bezetters.
Toen men zelf weer kon produceren stond er al een ontwerp klaar met een eigen motor. Er werd een tweede fabriek gebouwd in Herenberg, waar de carters en de cilinders gemaakt werden en in 1950 kwam de produktie goed op gang van de „eigen" Maico met modellen in de 125, 150 en 175 cc klassen.
Deze machines werden ook in wedstrijden ingezet en hier werd de kwaliteit van dit merk in motocrosswedstrijden en betrouwbaarheidsritten bewezen. Bekende rijders waren Ulrich Pohl, Frits Betzelbacher en Herbert Schek, die successen behaalden o.a. in de zesdaagse van 1952.
Als tegenhanger van de scooter bracht Maico in 1952 de Maicomobil uit, volgens de advertenties van die tijd „geen scooter, maar een motorrijwiel met ver doorgevoerde carrosserie, waarmee zonder moeite afstanden van 500 km per dag kunnen worden afgelegd, zonder natte voeten of bemodderde broekspijpen".
Maico is de laatste jaren redelijk succesvol geweest in de motorsport, zoals het wereldkampioenschap der constructeurs (1973), en dit jaar een 3e en een 6e plaats in het 500 cc wereldkampioenschap motocross.
Van het begin af aan heeft Maico de sport gebruikt voor de ontwikkeling van de motoren en natuurlijk ook als verkoopargument.
In 1926 begon Ulrich Maisch fietsen te produceren in Poltringen, een klein dorpje 50 km ten zuiden van Stuttgart. Vijf jaar later kwamen ook de beide zonen Wilhelm en Otto in de zaak en vanaf dat moment werd ook begonnen met de inbouw van JLO en Sachs motoren. Dat werd zo'n succes, dat er naar een grotere ruimte moest worden uitgekeken, en dit resulteerde in de bouw van een nieuwe fabriek in Pfíiffingen, een paar kilometer van de oude fabriek. Tot 1939 werden daar zes verschillende types gebouwd, zoals de Maico-
Na de oorlog was het erg moeilijk om weer te beginnen, hoofdzakelijk omdat er geen materiaal was, en men hield zich toen bezig met het produceren van speelgoed en het repareren van motoren van de Franse bezetters.
Toen men zelf weer kon produceren stond er al een ontwerp klaar met een eigen motor. Er werd een tweede fabriek gebouwd in Herenberg, waar de carters en de cilinders gemaakt werden en in 1950 kwam de produktie goed op gang van de „eigen" Maico met modellen in de 125, 150 en 175 cc klassen.
Deze machines werden ook in wedstrijden ingezet en hier werd de kwaliteit van dit merk in motocrosswedstrijden en betrouwbaarheidsritten bewezen. Bekende rijders waren Ulrich Pohl, Frits Betzelbacher en Herbert Schek, die successen behaalden o.a. in de zesdaagse van 1952.
Als tegenhanger van de scooter bracht Maico in 1952 de Maicomobil uit, volgens de advertenties van die tijd „geen scooter, maar een motorrijwiel met ver doorgevoerde carrosserie, waarmee zonder moeite afstanden van 500 km per dag kunnen worden afgelegd, zonder natte voeten of bemodderde broekspijpen".
Een Nederlandse journalist, Wim Dussel, maakte met een Maicomobil een wereldreis van zo'n 80.000 km.
Een jaar later kwam er een tweecilinder van Maico op de markt; de Taifun, een 348 cc en even later nog een 398 cc die 22,5 pk leverde bij 5.250 omw/min. De Maicomobil en de Taifun werden niet zo'n succes en men concentreerde zich daarom verder op de eencilinders.
In 1955 kwam de Blizzard op de markt, een 247 cc eencilinder met 14,5 pk en hieruit werden later ook de sportmodellen ontwikkeld, toen de fabriek zich meer ging toeleggen op de fabricage van crossmotoren. In 1959 bouwde men betrouwbaarheidsmotoren en crossmotoren in drie klassen, 174, 247 en 277 cc, waarop Fritz Betzelbacher dat jaar Europees kampioen werd. De huidige motocrossmachine is ook min of meer afgeleid van deze motor waarbij steeds de ervaringen opgedaan bij de wedstrijden weer verwerkt werden.
Begin 1964 bracht Maico een 50 cc-wegmotor met roterende inlaat uit en een jaar later ook een 125 cc. Hieruit zijn later de 125 cc racer en crossmotor ontwikkeld, waarmee Bürje Jansson tot zeer goede resultaten kwam, b.v. een 4e plaats in het wereldkampioenschap in 1973. Ook de dit jaar op de weg gebrachte 250 cc stamt van deze 125 cc.
Om 240 werknemers een plaats te bieden, is niet veel ruimte nodig en de Maico fabriek is dan ook niet zo groot. Vier gebouwen, waarvan één voor kantoorruimte.
De ontwikkelingsafdeling is samen met de technische direktie, onder leiding van Wilhelm Maisch, in een apart gebouw ondergebracht. Vanuit dit gebouw trekt Maico ten strijde tegen de vooral Japanse concurrentie.
Ontwikkelingschef Gunter Schier werkt hier samen met een kleine groep, waarvan Gottlieb Haas de bekendste is en zijn ervaring (hij vijlde ook de allereerste Maico-cilinder in 1948) is onmisbaar om steeds weer de nieuwe ideeën die op papier staan om te zetten in tastbare resultaten.
Een jaar later kwam er een tweecilinder van Maico op de markt; de Taifun, een 348 cc en even later nog een 398 cc die 22,5 pk leverde bij 5.250 omw/min. De Maicomobil en de Taifun werden niet zo'n succes en men concentreerde zich daarom verder op de eencilinders.
In 1955 kwam de Blizzard op de markt, een 247 cc eencilinder met 14,5 pk en hieruit werden later ook de sportmodellen ontwikkeld, toen de fabriek zich meer ging toeleggen op de fabricage van crossmotoren. In 1959 bouwde men betrouwbaarheidsmotoren en crossmotoren in drie klassen, 174, 247 en 277 cc, waarop Fritz Betzelbacher dat jaar Europees kampioen werd. De huidige motocrossmachine is ook min of meer afgeleid van deze motor waarbij steeds de ervaringen opgedaan bij de wedstrijden weer verwerkt werden.
Begin 1964 bracht Maico een 50 cc-
Om 240 werknemers een plaats te bieden, is niet veel ruimte nodig en de Maico fabriek is dan ook niet zo groot. Vier gebouwen, waarvan één voor kantoorruimte.
De ontwikkelingsafdeling is samen met de technische direktie, onder leiding van Wilhelm Maisch, in een apart gebouw ondergebracht. Vanuit dit gebouw trekt Maico ten strijde tegen de vooral Japanse concurrentie.
Ontwikkelingschef Gunter Schier werkt hier samen met een kleine groep, waarvan Gottlieb Haas de bekendste is en zijn ervaring (hij vijlde ook de allereerste Maico-
Algemene Historie van MAICO 1/2
